https://www.relive.cc/view/r10006947052
Een tijd geleden hebben Saturnin en ik ons ingeschreven voor de 45 km Skoda Ladies’ Classic for Think Pink die plaatsheeft op 25/08/2019 met vertrekplaats te Oudenaarde.
Na enig opzoekwerk kwam ik uit op een bestandje van een rit van een eerdere editie 45 km Skoda Ladies’ Classic for Think Pink uit. Vol enthousiasme heb ik die op mijn secondhand herstelde Garmin van Roosje geüpload voor een later tijdstip. Zie felroze apparaatje onder mijn stuur.
Het later tijdstip was dus op een late maandagnamiddag met zomerse temperaturen, na een tamelijk zwaar weekend. We vertrokken vol goede moed en deze keer zonder mijn lippenstift.
Met mijn “nieuwe witte verjaardagskoersschoenen” aan reden we van onze voordeur richting Schelde. Normaal gezien is het vertrekpunt aan het RVV-centrum.
“Wat die koersschoenen betreft… Sinds een aantal ritten krijg ik na een 20 à 30 km rijden stekende pijn aan het begin van mijn middenvoetsbeenderen. Die pijn komt telkens in golven wat het fietsen enorm onaangenaam maakt. Ik had gehoopt dat bredere schoenen het probleem zouden verhelpen… ”. Als iemand hiervoor een oplossing heeft hoor ik het heel graag.
Eens we aan het jaagpad naast de Schelde reden konden we een gestaag tempo aanhouden. Ik reed achter Roosje aan toen ik na 10 km druppels voelde. Je kan het vergelijken met een wagen die zijn ramen nat sproeit en jij krijgt alles op de voorruit van je blinkend voertuig. Gevoel op dat moment: eerst verontwaardiging, dan ongeloof en dan schrikken.
Het was eens niet ik maar Roosje die een lekke band had. Geen schuldgevoel deze keer.
Nu moet je weten dat Roosje van die speciale wielen zonder binnenband heeft wat het extra lastig maakt om dat gat te stoppen. Daar stonden we dan langs de Scheldekant…
Roosje hield een monoloog waar het woord “kweddelen* in het kwadraat” tig keren werd gezegd. De ene keer was de toon gefrustreerder dan de andere keren.
“*Kweddelen”: dit woord is er eentje uit mijn vader zijn woordenschat en één van de betekenissen is rommel. De andere betekenissen ga ik je besparen…
Ik nam ondertussen foto’s en deed een poging om te filmen. Ik had alles mooi en beeld … Alleen had ik weer vergeten op de opname knop te duwen… zucht. 🤷♀️
Eén enkele fietser vroeg of we alles bij hadden voor de reparatie. Een andere wijsneus vergezeld van een vrouw had een opmerking op het feit dat ik op dat ogenblik met mijn armen gekruist stond te wachten… zoiets van “typisch voor een vrouw… blablabla”. 🤦♀️
Na het dichten in Macgyver-stijl konden we onze rit over de Zingembrug richting Roborst verder zetten.
In Roborst staat een mooie kerk en er is een woning met een prachtige gevel. Ik had jammer genoeg geen tijd om daar een foto van te nemen.
In Zwalm moesten we stoppen aan de overweg omdat er een trein door moest.
We kwamen één van de vele watermolens en veel kapelletjes tegen.
Er ligt een fietspad op deze route, het “Mijnwerkerspad” genoemd, die ons deed denken aan de Voie Verte die we tijdens onze vakantie in Frankrijk hadden gedaan. De koelte van de bomen en struiken was een aangename verfrissing.
Bij het uitrijden van het “Mijnwerkerspad” wou ik mij aan kant zetten voor fietsers (die net daarvoor een groot deel van het fietspad versperd hadden omdat mevrouw iets uit haar fietstas wou nemen).
Bad move… Op het ogenblik dat ik mijn linkervoet op het voetpad wou zetten verlies ik mijn evenwicht en val recht op mijn knieën met nog 1 voet ingeklikt. Ik hoef er geen tekeningetje bij te maken maar de val was allesbehalve gracieus. Ik kan ook niet zeggen dat het echt deugd deed. Het was heel lang geleden dat ik nog “ne gebroatn appel” (dialect voor een bebloede knie) had. De andere knie is niet voor publicatie vatbaar. Mijn witte schoenen zijn zo wit niet meer… Ze zijn als het ware gedoopt.
Eens het bloed min of meer gestelpt was vertelde Roosje dat de Berendries aan onze linkerkant lag en dat wij rechts moesten. Aangezien dit één van zijn favoriete beklimmingen is besloten we om dit lusje er bij te nemen. Nog nabibberend van de stuik ben ik boven geraakt.
Zelfs met Lady Lavender is dit een kuitenbijtertje …
Bovenop de berg is de finishlijn van Strava. Blijkbaar had ik de Berendries in januari al eens beklommen.
Om terug tot op het punt te komen waar we afgeweken waren reden we een lange afdaling naar beneden. Ik ben geen fan van steile afdalingen maar deze vond ik superleuk. Ik had op dat ogenblik 58 km/u op de teller. Tijdens deze rit reden we nog een paar keer downhill (de Konkelstraat vanaf de Molenberg en de Wolvenberg reden we ook nog af).
Wat hebben we toch mooie Vlaamsche velden met prachtige uitzichten.
Toen we aan de fietstunnel in Leupegem kwamen waren we bijna thuis.
Over die fietstunnel in Leupegem wil ik ook graag iets zeggen. Sinds 2011 is er in Leupegem een fietstunnel die onder de N60 loopt. Speciaal aangelegd voor fietsers en voetgangers om de gevaarlijke N60 niet meer te moeten trotseren. Je raakt daar door de tweede straat links naast de kerk in te rijden als je van de Edelareberg komt. Je komt aan de andere kant naast de Esso boven. Toch rijden er nog steeds fietsers over de voetpaden van de Rotonde om aan de overkant te raken. Er staat duidelijk een verbodsteken dat je dit niet meer mag.
Misschien zou het handiger zijn om een groter bord te plaatsen met aanwijzingen waar de fietstunnel zich juist bevindt want blijkbaar is het voor sommigen niet echt duidelijk.
Na 49, 12 km waren we opnieuw thuis. De schoenen werden op kant gezet en de knieën verzorgd.
Daarna heb ik mij nog op een gin-sprite getrakteerd om te bekomen … en poof, weg verbruikte calorieën.
MimaMaakt 